هند با کمبود پزشک روبرو است و شمار داکتران در این کشور، نسبت به شمار بیمارانی که به تشخیص و درمان نیاز دارند کمتر است.
صدها بیمار از سراسر هند شب‌ها را در بیرون شفاخانه‌ها در دهلی سپری میکنند تا درمان شوند.
یکی از آنها، میتیلیش چهودری است که برای رسیدن به شفاخانه AIIMS در دهلی، ۱۲۰۰ کیلومتر را با قطار پیموده و چند روز را هم در این شفاخانه سپری کرده؛ اما هنوز درمان نشده است.
بهیم لال، پدر کلان بیمار می‌گوید: «ما از بیهار به دهلی آمده‌ایم، پزشک در برگه ما نوشت که درمان در دهلی انجام خواهد شد. اما از وقتی رسیده‌ایم هیچ کاری نشده است. شاید یک هفته یا ۱۵ روز در اینجا بمانیم. اما از سه روز به این طرق در جاده به سر می‌بریم و درباره درمان هیچ خبری نداریم.»
در چند دهه اخیر، شمار پزشکان در هند نسبت به جمعیت این کشور کاهش یافته است.
براساس توصیه‌های سازمان جهانی بهداشت، برای هر یک هزار بیمار باید یک داکتر وجود داشته باشد؛ اما بررسی‌های این سازمان نشان می‌دهد که هم اکنون در هند برای هر یک هزار بیمار، صفر اعشاریه هفت داکتر وجود دارد و این کمبود در مناطق روستایی، بیشتر است.
یکی از مسئولان این بخش می‌گوید که با وجود تلاش‌ها و افزایش حقوق پزشکان، جذب پزشک در مناطق محروم روستایی ضعیف بوده است.
واندانا پرساد، پزشک و مشاور فنی شبکه منابع بهداشتی هند گفت: «بسیاری از پزشکان در شفاخانه‌های دولتی، در جاهای شخصی هم کار میکنند که گاهی قانونی و گاهی غیرقانونی است. اما در مناطق محروم، پزشکان به‌گونه شخصی کار نمی‌کنند. آنها درباره رفت و آمد نگران استند. نمی‌دانند تجربه‌ای که در آنجا می‌گیرند، برای ادامه تحصیل کافی خواهد بود یا نه. پزشکانی که خانواده دارند درباره وجود مکتب برای کودکان خود در مناطق محروم نگران استند.»
حکومت هند زیر اداره نرندرا مودی ده‌ها شفاخانه عمومی دولتی ساخته است تا کیفیت خدمات بهداشتی افزایش یابد و از بار دیگر شفاخانه های دولتی کاسته شود. اما کمبود پزشک سبب شده که این شفاخانه‌ها کارایی چندانی نداشته باشند.
