«راه قلم» یک نهاد غیردولتی است که از سوی مطیع‌الله ویسا وعطاء الله ویسا درسال ۲۰۰۹ میلادی آغاز به فعالیت کرده است.
مطیع‌الله ویسا موسس نهاد «راه قلم» می‌گوید که هدف از ایجاد این نهاد ایجاد فرصت‌های آموزشی در مناطق درحال جنگ و تشویق مردم برای درخواست ایجاد مکتب بوده است.
آقای ویسا می‌گوید که درحال حاضر این نهاد در سراسر کشور فعالیت خود را ادامه می‌دهد.
او خاطرنشان کرد: «درحال حاضر حدود ۳ هزار کارمند به‌گونه‌ی رضاکار در نهاد راه قلم فعالیت دارد که شامل عالمان دین، بزرگان قوم، بازرگانان هستند و نزدیک به ۵۰۰ تن خانم هستند که در تمام ولسوالی‌های افغانستان به‌طور رضاکار بدون هیچ‌گونه امتیاز فعالیت دارند و هدف آنان خدمت به وطن است.»
ویسا می‌گوید که تاکنون برای ۱۲۲ هزار تن زمینه آموزش را فراهم ساخته که از این میان ۵هزار و ۱۸۰ تن آنان دختران هستند. اکثریت آنان دانش آموزان صنف‌های ابتدایی هستند و همچنان ۴۰ کتابخانه عامه را در مناطق مختلف افغانستان ایجاد کرده‌اند.
او در ادامه تاکید کرد که تمرکز آنان بر روی آموزش است. اما کارمندان این نهاد در بخش حقوق بشر و فراهم سازی امکانات ورزشی برای جوانان نیز فعالیت دارند.
این نهاد درکنار این همه فعالیت‌ها در بخش صنایع دستی نیز کارهایی انجام داده که به گفته آقای ویسا برای ۱۰۰ زن در خانه‌هایشان زمینه کار صنایع دستی را فراهم ساخته‌اند.
مسؤولان این نهاد می‌گویند که آنان از زمان آغاز فعالیت‌شان تاکنون از هیچ نهاد بیرونی و داخلی بودجه دریافت نکرده‌اند بلکه با امکانات دست داشته خودشان که از سوی رضاکاران انجام میشود فعالیت خود را ادامه داده‌اند.
آقای ویسا با اشاره به وضعیت موجود در افغانستان می‌گوید که او و همراهانش خطراتی که متوجه آنان است را پذیرفته‌اند و همچنان به فعالیت‌هایشان ادامه می‌دهند.
بسیمه ذکی یکی از رضاکاران راه قلم می‌گوید که مدت شش سال است که در این نهاد فعالیت دارد.
او ادامه داد: «هدف از ایجاد این نهاد فراهم ساختن زمینه تحصیل برای دختران و پسران است تا بتوانند به تحصیلات شان ادامه دهند مدت یکسال است که صنوف آنلاین را برای دخترانی که از تحصیل و آموزش بازمانده‌اند ایجاد کرده‌ایم.»
خانم ذکی از طالبان می‌خواهد که در دانشگاه‌ها و مراکز تعلیمی را به روی دختران باز کنند که به گفته وی دختران و زنان نیم پیکر جامعه را تشکیل می‌دهند و نباید نادیده گرفته شوند.
نوریه محمدی یکی از رضاکاران دیگری است، می‌گوید هدف او از حضور در این نهاد حق دسترسی زنان به حقوق اساسی شان است و به همین دلیل از مدت شش سال به این طرف در این نهاد به صورت رضا کار کار می‌کند.
او می‌گوید: «احساس بسیار خوبی دارم که در این نهاد کار می‌کنم فعالیت ها و مبارزات مان به متمرکز به آموزش و دسترسی زنان و دختران به تحصیل و کار است.»
بانو محمدی می‌گوید که پس از تسلط طالبان بر افغانستان تمام دستاوردهای جوانان و بانوان نابود شد و بستن دروازه مراکز تحصیلی و تعلیمی را به روی زنان یکی از اقدامات سختگیرانه طالبان در برابر آنان می‌داند.
او از جامعه جهانی می‌خواهد که زنان افغانستان را تنها نگذارند و در این شرایط سخت از آنان پشتیبانی همه جانبه کنند.
این درحالی است که با وجود فشارها و خواست‌های بین‌المللی طالبان تاکنون هیچ تصمیمی بر بازشدن در مکاتب و دانشگاه ها به روی دختران نگرفته‌اند.
