درحالی که با پیشرفت فناوری انسان‌ها در نقاط مختلف جهان با روشن کردن اینترنت و فشردن دکمه موبایل با هم ارتباط دارند، اما باشندگان ولسوالی ارغنداب ولايت زابل فقط با نامه با آشنایان خود در ارتباط هستند.
هدایت‌الله برای برادر همسرش غازی محمد نامه می‌نویسد.
او در این نامه به شوهر خواهرش خبر داده است که قرار است برای مدتی به شهر قلات مرکز زابل سفر کند.
هدایت‌الله از برادر همسرش خواسته است که برای چند روزی خواهرش را به خانه پدری شان ببرد.
هدایت‌الله می‌گوید: «بیست سال است ما به اینترنت دسترسی نداریم به موبایل دسترسی نداریم و از نامه استفاده می‌کنیم. وقتی نامه می‌نویسیم که بدانیم فردی است که آن را برساند.»
نور محمد که سال‌هاست با سه چرخه زرنج در ارغنداب کار می‌کند، نامه‌ی هدایت‌الله را ۵۵ کیلومتر دورتر به روستای جالو می‌برد تا به غازی محمد برساند.
او در طول این سال‌ها حامل پیام‌های تلخ و شیرینی برای مردم این منطقه بوده است.
حبیب‌الله باشنده این ولسوالی زابل می‌گوید: «کر و کور در این ولسوالی نشسته‌ایم. به اینترنت دسترسی نداریم. نمی‌توانیم با اقارب و دوستان خود به فرصت و زودتر صحبت کنیم و در تماس باشیم.»
زابل ۱۱ ولسوالی دارد و فقط در ۹ ولسوالی آن مردم به خدمات مخابراتی دسترسی دارند، ارغنداب و دای چوپان، دو ولسوالی هستند که هیچ یک از شبکه‌های مخابراتی تاکنون در آن فعالیت ندارد.
رییس مخابرات طالبان در زابل از صحبت کردن در این باره خودداری کرد.
پیش از این شرکت‌های مخابراتی گفته بودند که به علت مشکلات امنیتی، نتوانسته‌اند در بخش‌هایی از زابل فعالیت داشته باشند.
بر بنیاد آمارهای رسمی بیش از ۷۰ درصد مردم افغانستان به خدمات موبایل دسترسی دارند اما هنوز دست‌ِ‌کم ۳۰ درصد شهروندان کشور به هیچ نوع خدمات مخابراتی دسترسی ندارند.
