فرشته نان آور خانواده اش است، او که هر روز در موتر های شهری رفت و آمد می کند می‌گوید که خاموشی این یک سال ما را به اندازه چندین سال افسرده کرده است.
او با اشاره به این که در یک و نیم سال گذشته روزهای سختی را تجربه کرده است گفت: «در چهارراه دهن باغ تکسی گرفتم، شام بود و می‌خواستم به طرف خانه بروم پرسیدند که کجا می‌روی؟ شرم نداری این وقت شام بدون مرد و محرم بیرون برآمدی. وقتی گفتم کسی را ندارم خودم کارگر خانواده استم. به من گفتند به خانواده خود زنگ بزن که آنها تایید کنند که مرد در خانه نداری. بعد یکی دیگر از طالبان آمد و گفت از موتر پایین شو تا همین حالا با یکی از مجاهدین تو را نکاح کنیم.»
او درحالی که گلویش بغض کرده است گفت: «کم مانده بود با شنیدن این حرف قلبم بایستد. به کمک یکی دو مرد رهگذر ریش سفید اجازه یافتم به تکسی بشینم و طرف خانه بروم. روزی نیست که در ایست های بازرسی الفاظ تند و زننده را تجربه نکنم.»
مرجان پزشک جوانی است. او در یکی شفاخانه‌های خصوصی در کابل کار می‌کند و می‌گوید که در شهرچندین بار به شدت مورد بازپرس طالبان قرار گرفته و این مساله خسته‌اش کرده است.
او می‌گوید: « برای خرید رفته بودیم و صرف بخاطر اینکه موهایم کمی معلوم می‌شد در مقابل همه مردم محکمه صحرايي شدم. طالبان به من گفتند: تو بی حیا چرا از خانه بیرون آمدی؟ موهایت را پنهان کن بی دین. از این که در ملاعام توهین شدم، حس بدی داشتم.»
سونیا زن دیگری است که بارها تجربه بی‌حرمتی را در اماکن عمومی داشته است. او می‌گوید: «زمانی که دیدن یکی از اقوام به شفاخانه رفته بودم. در صحن شفاخانه وقتی با همسر آن خانم صبحت می‌کردم یکباره دیدم چند تن از افراد طالبان به سرعت طرف ما آمدند و و شروع کردند حرف ناسزا گفتن. آنها حتی اجازه حرف زدن و توضیح دادن ندادند.»
این باشنده کابل می‌گوید که «دلم بغض کرده بود، بالاخره چرا به چه جرمی انسان ها اینقدر حقیر می‌شوند؟ مگر زن‌ها تنها به کنج خانه ساخته شده‌اند؟»
شماری از زنان که روزها برای پیدا کردن لقمه نانی از خانه بیرون می‌شوند از رفتار تبعیض آمیز طالبان در برابر زنان انتقاد می کنند و می‌گویند روزی نیست که بیرون بروند و بی آزار و اذیت لفظی در خیابان‌ها به خانه بازگردند.
رفتار و گفتار تند طالبان با زنان بیشتر در موترهای شهری، اماکن عمومی، شفاخانه‌ها و فروشگاه‌ها در حضور مردم باعث شده که زنان و دختران ترجیح دهند در خانه بمانند.
این درحالی است که در روزهای گذشته حاضران در نشست امنیتی مونیخ بر حمایت از زنان و دختران افغانستان تاکید کردند.
وزرای خارجه کشورهای کانادا، آلبانیا، بلجیم، فرانسه، جرمنی، آیسلند، کوسوو، منگولیا، سلوانیا و آندورا در مورد راه‌هایی که منجر به رفع محدودیت‌ها در برابر زنان افغانستان شود با همدیگر بحث کرده‌اند.
