آرامگاه سنایی غزنوی، از شمار آثار باستانی و از اماکن مقدس و دیدنی شهر غزنی به شمار می‌رود.
آن‌گونه که از شعر سنایی بر می‌آید، او به تمام دانش‌های زمان خود آگاه و در برخی رشته‌ها، از تبحر ویژه‌ای برخوردار بوده‌است.
آرامگاه این مرد بزرگ در شمال شهر قدیمی و تأریخی غزنین واقع شده و منطقه‌ای که سنایی در آن آرام گرفته، هم‌اکنون به یاد و احترام وی به «حکیمِ سنایی» مشهور است.
در مورد زمان درگذشت سنایی چند نقل قول وجود دارد؛ اما دانش‌نامه‌ی ادب فارسی سال وفات وی را ۵۲۹ هجری-قمری نوشته‌است.
ابوالمجدِ مجدود آدم ابن سنایی پس از درگذشت در زادگاهش غزنی دفن شد و از آن پس مزارش به زیارت‌گاهی برای مردم بدَل شد.
آرامگاه این عارفِ شاعر در منطقه‌ی مغولان، و مُشرف بر رودخانه‌ی غزنی واقع شده‌است.
سال‌ها پیش، مقبره‌ی پیشین وی که کوچک بود تخریب شد و بنای کنونی در دوره‌ی پادشاهی محمد ظاهر شاه ساخته شده‌است.
مزار سنایی دارای گنبدی با پوشش فلزی و ۲ بازو در ۲ طرف آن به گونه‌ی گوش‌واره‌ای است که از ساختمان سمت راست، به حیث مسجد استفاده می‌شود.
کف محوطه‌ی آرامگاه این اَبر عارف با سنگ مرمر فرش شده‌است و چند قبر دیگر با سنگ‌های دارای نقوش گوناگون در آن قرار دارد.
مردم غزنی و دیگر ولایت‌های کشور ارزش و احترام ویژه‌ای برای حضرت سنایی غزنوی قایل هستند و هرازگاهی برای زیارت وی به آنجا می‌آیند.
حکیم سنایی غزنوی دارای آثار و تألیف‌های فراوان در زمینه‌های عرفان، اخلاق و حکمت است که از آن میان می‌توان از حدیقه‌الحقیقه، سیرالعباد الی‌المعاد، کارنامه‌ی بلخ، طریق‌التحقیق و دیوان اشعار او نام بُرد.
