روزانه ده‌ها تن از باشندگان نادار برای درمان به درمان‌گاه (کلینیک) مرکزی سره‌میاشت کندز مراجعه می‌کنند و در این درمان‌گاه، به‌بیماران خدمات درمانی و داروی رایگان توزیع می‌شود.
باشندگان نیازمندی که به‌خاطر درمان به سره‌میاشت کندز آمده‌اند، می‌گویند، به دلیل این‌که شرایط اقتصادی خوبی ندارند، نمی‌توانند هزینه‌ی درمان خود را پرداخت کنند و به‌همین دلیل از آغاز فعالیت این درمان‌گاه صحی در ولایت شان خوش‌حال اند.
میر علم، یکی از باشندگان کندز می‌گوید: «من خودم از منطقهی آل‌چین برای تداوی طفل خود به این‌جا آمده‌ام. در منطقهی ما دو کلینک صحی دولتی است؛ اما وقتی مراجعه می‌کنیم، به‌ما درست رسیدگی نمی‌کنند. آن‌جا دوای کافی نیست و داکتران هم به‌موقع نمی‌آیند. این برای بار چندم است که من برای درمان طفل خود به سره‌میاشت می‌آیم و راضی هستم.»
افزایش ناداری و بی‌کاری، یگانه مُعضلی است که باشندگان ولایت کندز با آن دست و گریبان هستند.
غلام نبی، یکی دیگر از باشندگان کندز است. او کودک خود را برای درمان به درمان‌گاه سره‌میاشت آورده‌است.
وی از این‌که این درمان‌گاه در این منطقه وجود دارد، ابراز خرسندی می‌کند و می‌گوید: «در این کلینیک خدمات خوبی ارائه می‌شود.»
غلام نبی، با اشاره به خرابی کوچه‌ی درمان‌گاه می‌افزاید: «وقتی در زمستان مریضان زن یا بزرگ‌سالان می‌خواهند رفت و آمد کنند، با مشکل مواجه می‌شوند و از مسؤولان می‌خواهم تا به این مشکل رسیدگی کنند.»
روزانه به هزار فرد نادار خدمات رایگان درمانی ارائه می‌شود
در همین حال، مسؤولان ریاست سره‌میاشت کندز می‌گویند که روزانه برای يک‌هزار تَن از افراد نادار، خدمات بهداشتی رایگان را در مرکز و شماری از ولسوالی‌های این ولایت انجام می‌دهند.
محمدرضا ناصری، رئیس سره‌میاشت کندز می‌گوید: «ما در سطح کندز پنج کلینک ثابت و یک تیم سیار داریم که همه روزه در مرکز و ولسوالی‌ها، به‌طور دوام‌دار فعالیت می‌کند و روزانه به تعداد یک‌هزار نفر مرد و زن را در بخش‌های نسایی-ولادی و سرِ پا به‌طور رایگان تداوی می‌کنیم.»
اسدالله، یکی از پزشکان این مرکز درمانی می‌گوید: «سره‌میاشت یک نهاد خیریه‌ی بی‌طرف است که در بخش‌های مختلف، جهت خدمت به‌مردم فعالیت می‌کند و ما در بخش صحی این نهاد کار می‌کنیم. البته مریضان همانند دوره‌ی جمهوریت به این کلینک می‌آیند و حالا که امارت (طالبان) آمده، ما تعداد زیادی از بیماران را به‌صورت رایگان درمان می‌کنیم.»
وی ادامه داد: «ما داکتران متخصص در هر بخش صحی داریم، مریضان ما بیش‌تر سرپایی هستند و داروهایی که از سوی داکتران تجویز می‌شود را، به آنان رایگان می‌دهیم.»
گفتنی است که جنگ‌های چهاردهه‌ی گذشته در افغانستان، مشکلات بی‌شماری را بر قشرهای مختلف جامعه تحمیل کرده‌است و خانواده‌های بی‌بضاعت نیز ازین امر مستثنا نیستند. مردم می‌گویند که اگر نهادهای ملی و بین‌المللی برنامه‌های حمایتی را به‌منظور کمک و حمایت در بخش‌های گوناگون، به‌ویژه بهداشت، بیش‌تر از پیش برای مردم فراهم نکنند، دامنه‌ی مشکلات باشندگان بی‌بضاعت گسترده‌تر خواهد شد.
